in de dennen

De soldaten op Texel hadden veilig onderdak nodig. Daarvoor werden woonbunkers gebouwd. Er waren bunkers die als slaapverblijf dienden, bunkers die als keuken waren ingericht, een enkele bunker werd als woning gebruikt, en overal waren bunkers voor opslag. Het waren geen plekken waar geschut stond opgesteld.

Aan de rand van het Dennenbos is nog een glimp op te vangen van zo’n complex. De historicus kan wel wat hulp gebruiken in zijn zoektocht.

Voor vertier konden de Duitse soldaten terecht in Waldfrieden; een grote barak midden in het bos. Deze barak is na de oorlog gebruikt als onderkomen van het Texels Museum.

De schrijver van het boek Tragedie op Texel, over de opstand van de Georgiërs, is net na de oorlog in de barak geweest en deed er een bijzondere vondst.

Jutter Remmert werd ‘per ongeluk’ slachtoffer van de Tweede Wereldoorlog. Misschien zag hij het gevaar niet, tartte hij het lot, of was het gewoon onvoorzichtigheid.

Verklaren heeft geen zin. De gebeurtenis is erg genoeg. Een ooggetuige vertelt wat hij die dag hoorde en zag.

Niemand weet precies waar alle bunkers uit de oorlog staan en hebben gestaan. Toch zijn na de oorlog de bunkers in kaart gebracht. Maar zelfs met die kaarten is niet te achterhalen welke bunkers zijn gesloopt en welke nog onder het zand liggen.

Dat er bij het Turfveld nog bunkers zijn staat vast. Maar hoeveel? De tekenaar van toen vertelt het je.

De honderden Duitse militairen en tewerkgestelden die naar Texel kwamen in de oorlog hadden onderdak in bunkers en barakken. Voor het eten werd gezorgd. Om de vele kilo’s aardappelen te schillen huurde de kok hulp in.

Vrouwen van het eiland stapten ’s morgens vroeg op de fiets om in de barakken samen de hele dag aardappelen te schillen. Een inwoonster van Den Hoorn kan het zich nog goed herinneren. Voor de speurders, een paar klinkers van het pad naar de barak zijn nog terug te vinden.